بر همگان واضح و مبرهن هست که خر و اسب و قاطر نقش بسزایی در ارتباطات و جابجایی آدمی و بار دارند که اگر این زبان بسته ها نبودند، کار آدمی به سامان نمی شد.؛ از آنجایی که جسم نیز به غذا احتیاج دارد این چهارپایان نیز کاه و جو و یونجه و علف می خواهند. پس نتیجه می گیریم که کسب و کار کاه فروشان و جو فروشان و علوفه فروشان در آبادی سکه می باشد ؛ به ویژه که برخی از این قماش با هم شده و اتحادیه تشکیل داده اند. القصه کدخدا که در خرج و مخارج آبادی مانده بود دنبال راه چاره ایی می گشت تا بتواند امورات آبادی را به سامان کند. به فکر آن رسید که بر نرخ کاه و جو و علف بیفزاید و مابه التفاوت آن را به قول خودش خرج اموردفتری و حقوق معوقه گماشتگان کند؛ در یک تصمصیم عجولانه اعلام کرد که ۵ قِران به قیمت قبلی افزوده شده و الان به ۱۵ قِرآن رسیده؛ یعنی پنجاه درصد افزایش قیمت؛ اما ممل قهرمان داستان ما تا این خبر را شنید که جارچی همه جا، جار زده که ایهالناس! بر اساس تصمیم کدخدا طرح افزایش قیمت کاه و جو و علف خواهیم داشت و از امروز، خروس خوان، اجرایی می گردد؛ دوان دوان خود را به دکان کاه فروش رسید تا سه من کاه بخرد که دید، عجب قیامتی است! همه اهل آبادی صف کشیدن تا پیش از موعد خروس خوان کاه بخرند. او هم ایستاد؛ اما تا نوبت به او رسید به یک باره بانگ خروسان بلند شد و نرخ جدید بر مدار کاه فروش افتاد و رسید چه سودهای به کاه فروش از قِبل گران شدن این کاه؛ که من می گویم:
کاه نگو خرده طلا بگوی
خوار نبین آشنا ببوی
ممل خوشحال و خندان از این که اقلا به او کاه رسید تا خرش در گرسنگی نماند به سمت آغل به راه افتاد که در راه «آقاتقی» را دید. شرح حال عرضه کرد و گفت: المنه که به من کاه رسید تا خرم در گرسنگی نماند: آقاتقی گفت: ممل! کاه برای تو که دستت به دهنت می رسد سخت نیست ولی به آن افرادی که در توانایی خرید علوفه دارند، چطور؟ آنها باید چه کار کنند؟ ممل هم آه سردی کشید و سر الاغ خود را کج کرد و رفت.
