من از فراسوی افق جوانه زدم، از پهنای صحراها و بیابان ها، کوهها و دره ها، از جنگل و دریا برایتان گفته ام، از انسانها از تلاش و کوشش آنها، از رنج و مصیبت های آنان، از خوشی ها و خنده ها، از آمدن رییسی و رفتن رییس دیگر، از غرور مدیران برایتان گفته ام، از سوء استفاده موقعیت آنان، از اشک ورزشکاران، از شادی قهرمانان، برایتان بسیار نوشتم؛ زیرا قلب سپید من از آن شماست، هر آنچه خواستید برایتان بازتاب دادم و مانند بلندگویی در گوش مسئولین فریاد زدم.
من در سیزدهم دی ماه ۱۳۷۷ به همت جمعی از عشاق متولد شدم و اکنون بیست و دو ساله شدم و اینک هزارمین شماره من است که منتشر می شود.
چه بگویم از راه رفته و چه باید گفت از راه مانده! از آینده نمی توانم سخن بر زبان برانم؛ زیرا که خبر از غیب ندارم، از راه رفته برایتان خواهم گفت. راهی آغاز شد که در ابتدا سهل و آسان بود؛ ولی چه مشکلات و مصائبی به پیش آمد به قول حضرت حافظ:
به بوي نافه اي كاخر صبا زان طره بگشايد
ز تاب جعد مشكينش چه خون افتاد در دل ها
این از راه گذشته بود و از راه آینده، همچنان امید به انفاس قدسی حق داریم که بی امید و توکل زندگی نتوان کرد. در حدیث است که مولی الموحدین گفت:
” هر کس به خدا توکل کند، دشواری ها برای او آسان می شود و اسباب برایش فراهم می گردد”
غرر الحکم، ج ۵، ص ۴۲۵
محمد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌حسین تشکری بافقی
صاحب‌امتیازو مد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌یرمسئول
