مطلب « عزاداری کنیم اما درست…» که در یکی از پایگاههای خبری بافق منتشر شد، مورد مطالعه واقع شد و از این که نویسنده محترم، قضاوتی عجولانه نموده، بسیار متاسف گردیدم و بر خود فرض دانستم تا مطالبی در رد ادعای نامبرده داشته باشم؛باشد تا در آن دنیا در نزد خداوند حکیم و نزد ائمه اطهار(ع) روسفید باشیم.
نویسنده مطلب؛ «حرکت دادن اسب و شترهای آذین بندی شده،نخل،علم و تشییع نمادین در روز را در راستای اهداف وهابیت می داند»باید گفت: خداوند کریم در سوره نور، آیه ۱۱می فرماید:
« لولا اذ سمعتموه ظن المومنون و المومنات بانفسهم خیرا و قالوا هذا افک مبین؛آیا سزاوار این نبود که شما مومنان، زن و مردتان، چون از منافقان چنین بهتان و دروغ ها شنیدید حسن ظنتان درباره یکدیگر بیشتر شده و بگویید این دروغی آشکار است.» پس استناد کردن به گفته های وهابیت که دشمن قسم خورده شیعیان و جهان اسلام هستند به هیچ وجه صحیح نمی باشد و به دور از عقل و خرد است در جهت خوشایند بودن دشمن، ما اهداف عالی تشییع را کنار بگذاریم.آیا آنها نیز دست از عقاید پوسیده و منحط خود بر خواهند داشت؟ هرگز چنین نخواهند کرد؛ در نتیجه به فرموده شهید بزرگوار، آیت ا… بهشتی که در مردادماه ۱۳۵۹ در یک سخنرانی گفتند:« به آمریکا بگویید عصبانی باش و از عصبانیت خود بمیر» (۲)پس بگذارید وهابیت، این منافقان کوردل در عصبانیت خود هلاک شوند.
و این که نویسنده محترم احساس نگرانی در خصوص حرکت دادن چند قبضه طبل و شیپور و یا اسپند دود کن و نیز آوردن چند نفر شتر و یا بر سر و سینه زدن داشته، باید گفت؛ همه اینها «نمادهای مفهومی هستند که بر ماهیت یک ایده تاکید می کند و در نتیجه صورت هایی را به کار می گیرد که به جای اشاره به خود شئ به مفهوم آن اشاره می کند.»(۲)در حقیقت همه نمادهای مفهومی هستند که فرد با دیدن آنها به یک واقعه یا رخداد مهم پی می برد؛ یعنی این که این نمادها دلالت بر وقوع امری بزرگ دارند و هدف آن است که مردم را نسبت به امری سترگ با خبر کنند و این امر مهم؛ همان واقعه شهادت بزرگ بانوی عالم اسلام و فخر جهان است که فصلی عجیب از دفتر تاریخ است و نمی توان بطور معمول از کنار آن گذشت؛ در نتیجه برای آگاهی به مردمان از دیرباز رسم بوده که با نواختن طبل و دمیدن در شیپور، حاضرین را نسبت به امر مهمی با خبر کنند: این فرهنگ به دوره کنونی و محدود به بافق نیست؛بلکه در ازمنه های مختلف به وجود آمده است؛ چنانکه در جنگ ها و یا شادی های عمومی بدین کار می پرداختند. طبالان طبل می نواختند و کاروان شتران به عنوان قافله عزا به راه می انداختند و برای این که این کاروان از چشم زخم حاسدان ضد شیعه، بر امان باشد اسپند دود می کردند و سپس برای آن که به همگان اعلام کنند ما عزاداریم بر سر و صورت خود می زدند؛ چنانکه در شاهنامه فردوسی در سوگ سیاووش آمده است:
چو آگاهی آمد به کاووس شاه
که شد روزگار سیاووش تباه
برو جامه بدرید و رخ را بکند
به خاک اندر آمد ز تخت بلند
همه جامه کرده کبود و سیاه
همه خاک بر سر به جای کلاه
پس بجاست که ما نیز سنت نیک گذشتگان خود را که سینه به سینه به یادگار باقی مانده برای نسل فعلی و آینده حفظ کنیم همانگونه امام راحل(ره) تاکید داشتند:«با این هیاهو، با این گریه، با این نوحه خوانی، با این شعر خوانی، با این نثر خوانی ما می خواهیم این مکتب را حفظ کنیم تا حالا هم حفظ شده است.»(۳)
منبع:
(۱) پایگاه خبری رجا نیوز
(۲) نمادها و نشانه ها، هوهنه گر. آلفرد،مترجم : علی صلح جو، سازمان چاپ و انتشارات وابسته به اوقاف و امورخیریه، بهار
۱۳۹۳،صفحه ۷۶
(۳) امام خمینی(ره)، صحیفه نور، وزارت ارشاد اسلامی، چاپ اول، جلد ۸،صفحه ۷۱
نویسنده: دوستدار اهل بیت (ع)
