کم کم به روزهای پایانی سال نزدیک می شویم؛ مطابق با سنت و آداب و رسوم ایرانیان پاک نهاد؛ عادت داریم که علاوه بر آن که خانه تکانی کرده لباس و پوشاک نو نیز خریداری کنیم؛ یعنی سال نو را با لباس نو آغاز می‌کنیم؛ در حالی که در همسایگی ما خانواده هایی هستند که توان خرید لباس نو هم ندارند. آنها همان “قشر آسیب پذیر جامعه” هستند که نهادهای دولتی برای آنها این نام را انتخاب کرداند. کسانی که بنا بر نداشتن شغل یا حقوق کم و یا گرفتاریهای جسمانی توان کار کردن ندارند و به اصطلاح معروف نتوانستند از پس خرج و مخارج زندگی خود برآیند. خداوند متعال در قرآن کریم می فرمایند:
« یا ایها الذین آمنوا أنفقوا من طیبات ما کسبتم و مما اخرجنا لکم من الارض؛ ای کسانی که ایمان آورده اید، از بهترین چیزهایی که بدست آورده اید و از آنچه از زمین برایتان بیرون آورده ایم، انفاق نمایید. » این دستور صریح خداوند هست که بر بندگانش ابلاغ شده است. در روایت دیگری از پیامبر نبی اکرم (ص) داریم که فرمود:« هر کس دل مؤمنی را شاد کند، مرا شاد نموده و هر که مرا شاد نماید خدا را شاد نموده است »۲ این توصیه بزرگ دین است که منبع سخنان گهربارشان در وحی قرار دارد. در این میان، برخی هم هستند که این را بهانه می آورند که چرا ما باید کمک کنیم؟ نهادهای حکومتی؛ مانند بهزیستی، کمیته امداد کجا هستند؟ و گاه بعضی معتقد هستند اگر به فقرا کمک شود خود ما نیز فقیر خواهیم شد و در نهایت، این امر مشتبه وشبهناک می شود که نیازمند واقعی کیست؟ آیا کسی که توان خرید گوشت هر کیلو، یکصد هزارتومان ندارد، آیا این فقیر است؟ آیا کسی که وام های متعدد از این بانک و آن بانک گرفته و به اصطلاح کارگزار بانک شده فقیر است؟ این فرد مجبور است برای آن که وام قبلیش تسویه گردد از بانک دیگری استقراض کند؟ حال چگونه می توان در میان این همه، انسانهای فقیر را شناخت!
شاید بتوان به این پرسش، این گونه پاسخ داد که نیازمندان اقشار خاصی نیستند که دارای وجه تمایزی باشند؛ ولی این افراد در محلات مختلف ساکن هستند؛ کسانی که پیر و فرتوت شده و اولادی ندارند که دست کمک انها باشد و یا از توانایی جسمانی لازمی برخوردار نیستند و یا نمی تواننند شرایطی را فراهم کنند که فرزندانشان ادامه تحصیل بدهند! اینها، همان کسانی هستند که باید به آنها به طرق مختلف کمک کرد که اگر چنین شود خداوند برکتی دیگر به زندگی و کسب و کار آنها عنایت خواهد کرد. در روایتی از زندگانی حضرت امام صادق (ع) آمده است که خطاب به فرزند خود فرمودند: ای فرزندم! از آن پولی که خرج کرده ای چه مقدار باقی مانده است؟ محمد جواب داد: چهل دینار. حضرت فرمود: آنها را بیرون آورده و تمامش را صدقه بده! محمد گفت: غیر از این چهل دینار، پول دیگری برای من باقی نمانده است؟ حضرت فرمود: تمام این پول را صدقه بده، به یقین خدا جایگزین آن را به تو می دهد؛ مگر نمی دانی که هر چیزی کلیدی دارد و کلید روزی صدقه است. پس این چهل دینار را صدقه بده! محمّد همین کار را کرد؛ هنوز ده روز نگذشته بود که چهار هزار دینار از یک جایی به دست حضرت رسید. حضرت به فرزندش فرمود: ای پسرم! ما چهل دینار در راه خدا دادیم و خدا در عوض چهار هزار دینار به ما عطا کرد.۳
این است که دست های نیازمند بسیاری در اطراف ما به سر می برند! پیش از ان که این دستها دراز شوند و چشمانی به زمین دوخته شود از شرمساری، کمک حال آنها باشیم.
منبع:
۱- سوره بقره، آیه ۲۶۷
۲- بحارالأنوار، ج ۷۱، ص ۲۸۷
۳- کافی، ج۴، ص ۱۰
محمد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌حسین تشکری بافقی
صاحب‌امتیاز و مد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌یرمسئول
