در آبادی “معدن آباد”، “جارچی” بر طبل کوبید که ایهاالناس! به هوش و گوش باشید که اداره هواشناسی اعلام کرده بارشی شدید در راه هست که بر اثر آن سیل جاری گردد! ای مردم آبادی حذر کنید از نزدیکی به سیل که گفتن در مسیر سیل خانه بنا نکن! و بعد ادامه داد دو شبانه روز است که همه پا به کار هستند که مبادا راه سیل به آبادی کج شود!
“ممل” هم داشت به صحبت های جارچی گوش می داد و به آقاتقی گفت: چطور هست که جارچی می گوید؛ بر مسیر سیل خانه بنا نکن؛ در حالی که “بلدیه” راه عبور سیل را سد کرده است! آب لجام گسیخته کجا برود؛ در نهایت به خانه های مردم سرازیر می شود! آقاتقی گفت: نعوذ باﷲ من الاخرسین الاصمین(پناه می‌بریم به خدا از دو لال و کر) که منظور آب و آتش است که به آرامی همه چیز را نابود می کند. کاش! این هم ضرب و زور زدن قبل از اینها بود؛ یعنی در سالهایی که باران نداشتیم، معبر رودخانه را نمی گرفتند تا رود خانه برای عبورش دچار تنگی جا نشود!
