پس ازمرگ، روح آدمی که در ادامه بیشتر به وجود و اثباتش پی می بریم، آزاد می شود و جسم رو به متلاشی شدن می رود. روح که فعلاً سرعتش الی غیرالنهایه است، در فضای لا یتناهی همان طور که اشاره شد، به سیر و سیاحت می پردازد و مثلاً اگر در هفتاد سالگی به مفارقت بدن(یعنی مرگ) مبتلا شده به محلی می رود که هفتاد سال نوری با زمین فاصله داشته باشد و از آن جا روز تولد خود را می بیند و به تدریج دوران مختلف زندگی خود و دوستان و نزدیکان و همشهریان و خلاصه تمام بشر را مشاهده و اعمال و افعال خود را به خوبی نقادی می کند و این همان عالم برزخ است.
عالم برزخ را به خواب دیدن می توان تشبیه کرد به همان ترتیب که خواب دیدن دنباله اعمال و افکار بیداری است یا آرزوها وتمایلات درونی را طی روز منعکس می کند، دوران برزخ نیز دنباله همان اعمال و افعال و آرزوها و اندیشه هاست.
در این عالم گروهی شاد و خندانند و گروهی زار و پشیمان و مسلماً بر حسب اعمالی که مرتکب شده اند، حالات مختلف دارند. چرا که بد و خوب اعمالشان را هم دوستانشان درک می کنند، ولی ابدان( یعنی بدن های خود را) نه می بینند و نه می شناسند؛ زیرا بدن ها به کلی متلاشی شده و به صورت مختلف اتم های متشکله اولیه در آمده است و جمع آوری و شناسایی آن ها فعلاً امکان پذیرنیست.
«ولی چون کلیه ذرات و اتم های موجود در بدن هر کس توسط، اعمال و افعال همانکس علامت گذاری شده است و چنان که توضیح داده خواهد شد اثرات مخصوص خود را تمام و کمال حفظ کرده، لذا همیشه توسط آن روح شناخته می شود و آن روح که در جستجوی یافتن بدن اصلی خود است، در موقع معین و با دستور لازم ذرات خود را در فضای لایتناهی فرا می خواند و به صورت تظاهر می کند.»
سورهء نبأ آیه ۱۸: « روزی که در صور دمیده می شود، مردم فوج فوج (به محشر) در آیند.» ادامه دارد…..
امیرعباس امینی
کاتا ، رقص قدرت و اندیشه
به گزارش هفته نامه افق کویر بافق: می