ســال ۱۳۹۸ هر چه بود گذشت. سال ۱۳۹۹ را در حالی پیــش رو داریم که بیــش از آنچه که تحــولات اصلی را در خارج و داخل کشور شــاهد باشیم، احتمالا با جهانی بــا یک تحول تاریخی و حتی بی ســابقه مواجه خواهیم بود.
این روزها همه درگیر رفع ویروس کرونا هستند که بیشتر از هر کلمه دیگه ای ورد زبان کوچیک و بزرگه.
ویروس کرونا ، به مانند بسیاری از بیماری های واگیردار طول تاریخ، روزی از میان خواهد رفت اما نگرانی اصلی سایر ویروس های اپیدمیکی است که سالها و دهه ها و شاید قرن هاست که به جانمان افتاده و مثل خوره روح و جسم مان را بیمار و معیوب کرده است.
ویروس اصلی ، آن نگاه خودبرتربینی است که فکر می کند خداوند تنها او را هدایت کرده است و وظیفه نجات بشر از ضلالت و گمراهی را بر شانه های او گذاشته است.
ویروس اصلی آن نگاه غیرستیزی که فکر می کند طبیعت با تمام گیاهان و جاندارانش برای خدمت و لذت رسانی بیشتر به او خلق شده اند و در این راه هیچ فهمی از حقوق و حیات دیگری ندارد.
ویروس اصلی آن مسئول و مدیری است که توانایی اداره خود را ندارد اما در مسند قانونگذاری و مسئولیت نشسته و در حال تیشه زدن به ریشه تاریخی و فرهنگی و اجتماعی یک جامعه است.
ویروس اصلی آن نگاه حق به جانب و طلبکاری است که برای فرار از وظیفه و مسئولیت خود، ناکارآمدی و فاسد بودن سیستم را بهانه قرار می دهد.
ویروس اصلی رسانه و تریبون غیرمسئولی است که آگاهانه در خدمت اشاعه جهل و دروغ و نفرت قدم بر می دارد.
ویروس اصلی حاکمان جهانی است که با نگاه تاجرمآبانه جهان را به چنین سرزمین آلوده و غیر قابل تحملی تبدیل کرده اند.
ویروس اصلی آن تفکر و نگاهی است که در اوج گسترش بیماری فقط به خود می اندیشد و هیچ درکی از حقوق دیگری ندارد. ویروس اصلی خودخواهی همه ماست که تنها خودمان را میبینیم و فقط به فکر خواسته های خودمان هستیم و بی توجه از کنار کوچکترین و بزرگترین اتفاقات اطرافمان میگذریم .
و اما..
این روزها اگر لایه روئین پوست شهرها را کنار بزنیم، همان لایه‌ای که کدورت ناشی از احتکار، گرانفروشی، بد اخلاقی و دروغگویی، آن را کدر کرده است، سطوحی شفاف از فرهنگ ایرانی و اسلامی را در جای جای دیاری که در آن زندگی می‌کنیم، خواهیم دید.
امروز ایران و ایرانی به همدلی و همراهی بیشتر نیاز دارد، به نشنیدن آنچه از بهار و روئیدن و زندگی نا امیدمان می‌کند؛ به ندیدن آن تصاویر و پیامهایی که ته دلمان را خالی کرده و به انزوایی مملو از استرس و هراس، هُلمان می‌دهد. به دور از تفکر مسئولانی که فقط اسم مدیر و مسئول دارند و ویروسی ریشه دار در این مملکت هستن.
مردم ما به جای دست روی دست گذاشتن و در انتظار دولت نشستن و انتقاد و هجمه و …. کردن، برای حل بخشی از مشکلات مردم، پا به میدان گذاشته اند تا سهم خود را در مقابله با این بیماری، ادا کنند. یکی با حضورش در بیمارستان و ارائه خدمت، دیگری با تداوم تولید و تامین مایحتاج ضروری و بسیاری هم با ماندن در خانه و پرهیز از آنچه متخصصان و صاحب نظران و دلسوزان، ما را از انجامشان منع کرده‌اند.
امیدوارم این همدلی و همزبانی همیشه بین مردم ایران زنده و پابرجا باشه.