به گزارش هفته نامه افق کویر؛ آنگاه که امام حسین علیه‌السلام با نپذیرفتن بیعت یزید، مدینه را ترک گفت و به مکه مهاجرت فرمود، مردم کوفه با ارسال دوازده هزار نامه آن امام بزرگوار را دعوت به خویش نمودند.
با نامه‌هایی سراسر فریب و نیرنگ…که ای حسین! باغ‌ها سرسبز شده و میوه‌ها رسیده است. پس هرگاه خواستی بیا که سربازانِ آماده برای یاری تو در انتظار نشسته‌اند…بشتاب که مردم چشم به راه تو هستند و همه بر تو متفق‌اند.
پس بشتاب بشتاب! و باز هم بشتاب بشتاب! و نیز… بیا که در رکابت یکصد هزار شمشیرزن خواهد بود. اما همین اراذل در سرزمین کربلا راه را بر میهمان خویش بستند و با شمشیر و دشنه و تیر و نیزه به استقبال آمدند.
آن فرومایگان در برابر حسین علیه‌السلام صف‌آرایی کردند و حال آنکه می‌دانستند جز او فرزند پیامبری بر روی زمین وجود ندارد. او را مظلوم و غریب در محاصره سی‌هزار سپاهی قرار دادند، در حالی که باور داشتند امام حجت خدا بر عالمیان است.
از زخم تیغ و سنان جایی از پیکر مطهرش را سالم نگذاشتند و حال آنکه می‌دانستند لب‌های پاک رسول خدا بارها و بارها جای جای تنش را بوسه باران کرده است.
آب را از او دریغ داشتند و با لب‌های خشکیده و عطشناک او را کشتند در حالی که می‌دانستند پدرش ساقی کوثر و جدّش شفیع روز جزاست.
سر از تنش جدا کردند و حال آنکه یقین داشتند او سرور جوانان اهل بهشت است.
بدنش را لگد کوب سُم اسب‌ها کردند در حالی که از رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) شنیده بودند حسین(علیه السلام) چراغ هدایت و کشتی نجات است.
خیمه‌گاهش را پس از تاراج به آتش کشیدند و سلسله اسارت بر دست و پای پردگیان حرم زدند و حال آنکه می‌فهمیدند جنایات‌شان چه آتشی بر دل زهرای اطهر(سلام الله علیها) می‌نهد.
در روایتی ابوحمزه ثمالی از امام باقر علیه‌السلام پرسید چرا از بین امامان شیعه، تنها به امام دوازدهم، «قائم» گفته می‌شود؟ امام باقر در پاسخ فرمودند: هنگامی که جد بزرگوارم حسین(علیه السلام) کشته شد، فرشتگان به درگاه خداوند، صدا به گریه و ضجه بلند کردند و گفتند پروردگارا! آیا از کسانی که برگزیده و فرزند برگزیده و بهترین خلق تو را می‌کشند درمی‌گذری؟
خداوند فرمود: ای فرشتگان من! آرام بگیرید قسم به عزّت و جلالم که انتقام او را از آنان خواهم گرفت، اگر چه زمانی بگذرد. آنگاه خداوند عزوجل امامان از نسل حسین علیه‌السلام را به آنان نشان داد و ملائک از دیدن آنها مسرور شدند. فَإذا أحَدُهُم قائِمٌ و يُصَلّى؛ آنگاه مشاهده کردند که یکی از آنها در حال «ایستاده» به نماز مشغول است. خداوند فرمود بِذلِكَ القائِمِ أنْتَقِمُ مِنهُمْ؛ با این که ایستاده از آنان انتقام می‌گیرم.(بحارالانوار ۵۱/ ۲۸)
در زیارت عاشورا میخوانیم:
«فَأَسْأَلُ ا… الَّذِي أَكْرَمَ مَقَامَكَ وَ أَكْرَمَنِي (بِكَ) أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ مَعَ إِمَامٍ مَنْصُورٍ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ مُحَمَّدٍ صَلَّى ا… عَلَيْهِ وَآلِهِ؛»
از خدا كه مقامت را گرامى داشت، و مرا به وسيله تو كرامت بخشيد، درخواست میكنم، كه خون خواهى تو را همراه پيشواى يارى شده از اهل بيت محمّد (درود خدا بر او و خاندانش) روزى من كند.
محب امام زمان(عج) از قم