امروزه یکی از سرگرمی های بچه های آبادی و حتی بزرگترها گوشی شده است؛ به گونه ایی که بچه ها؛ گاه از صبح تا شب و گاهی از شب تا به صبح و حتی موقع غذاخوردن و حمام رفتن گوشی از دست آنان نمی افتد!
«ممل» گفت: «آقاتقی» دیگه از دست این بروجک ها کلافه شدم؛ نه شب دارم نه روز! دائم سر در گوشی کرده و یا می خندند و یا دستمال به صورت، هق هق، گریه می کنند! «آقاتقی» هم گفت: «ممل»! سخت نگیر! مشکل مربوط به ما، پدر و مادرها هم هست! بچه ها را به جای این که به پارک ببریم یا به مسافرت و یا به فعالیت های ورزشی، آنان را در خانه حبس کردیم و این که بچه دارای انرژی است و باید خود را تخلیه کند؛ در نتیجه به سراغ تفریح آسان، یعنی گوشی می رود! «ممل» گفت: پس نسخه در این است که بچه ها را به تفرجگاه و مسافرت ببرم؟«آقاتقی» گفت: بله! «ممل» گفت: این فکر خوبی است؛ ولی نزدیک به سه ماه هست که حقوقم پرداخت نشده، چطور دل من می تواند خوش باشد و یا پولی داشته باشم تا بچه ها را به بوستان و تفرجگاه ببرم.