زوج آقای س.پ. به‌طرفیت زوجه خانم م.ب. که به دلیل اختلافات حاصله جدا از یکدیگر زندگی میکنند و صاحب یک فرزند دختر می‌باشند به‌خواسته حضانت (استرداد طفل) اقامه دعوا مینماید و در شرح دادخواست و لایحه تقدیمی عنوان میکند که با توجه به سن طفل مشترک به‌نام .م. که ۷ساله می‌باشد، تقاضای حضانت وی را مینماید و زوجه با حضور در جلسه دادگاه، با این دفاع که ، فرزند دختر شان علاقه مند است که با وی یعنی مادر زندگی کند تقاضای رد دعوای زوج را تقاضا مینماید ، دادگاه با توجه به مدارک ارائه شده در پرونده که حکایت از ازدواج دائم و رسمی طرفین و داشتن فرزند مشترک دارد، نکاح دائم طرفین را محرز دانسته و نظر به اینکه خواسته خواهان یعنی پدر طفل را به‌جهت سن دختر که ۷ساله می‌باشد را قانونی دانسته و به استناد ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حکم به حضانت فرزند ذکرشده به‌وسیله پدر صادر و اعلام مینماید.
زوجه یعنی مادر دختر ۷ساله به رای صادره اعتراض و تقاضای تجدید نظرخواهی می نماید.
شعبه ۴۰دادگاه تجدید نظر تهران در مقام رسیدگی به اعتراض مادر طفل خلاصتا چنین اظهار می‌دارد که درخصوص تجدیدنظرخواهی زوجه به‌طرفیت زوج نسبت به رای دادگاه بدوی که به‌موجب آن حکم به حضانت فرزند به پدر صادر گردیده است از آنجا که فرزند مشترک به‌نام م. ۷ ساله، شدیداً به مادر وابسته می‌باشد. و نظر به اینکه فرزند مشترک پنج سال، نزد مادر بوده است و اینکه پدر ازدواج مجدد نموده است ، لذا با عنایت به‌مراتب فوق، ایراد تجدیدنظرخواهی را وارد دانسته؛ به‌دلیل اینکه برابر تبصره ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی، حضانت طفل با رعایت مصلحت کودک می‌باشد و اینکه فرزند مشترک پنج ساله نزد مادر بوده و با مادر مانوس گردیده و انس با مادر به مصلحت کودک می‌باشدکه کودک نزد مادر بوده، یکی از موارد مصلحت فرزند، الفت و مأنوس بودن کودک می‌باشد؛ لذا ضمن نقض دادنامه فوق‌الذکر حکم به رد دعوی زوج یعنی پدر را صادر و اعلام مینماید.
نتیجتا اینکه
درصورتی که علی‌رغم رسیدن طفل دختر به ۷ سالگی و آغاز حق حضانت قانونی پدر، چنانچه طفل انس و وابستگی شدید به مادر داشته باشد و اگر دادگاه تشخیص دهد دختر ۷ساله نیاز به حضور در کنار مادردارد، بنا بر مصلحت مربوطه، حکم به حضانت پدر صادر نخواهد شد و حضانت مادر بعد از ۷سالگی نیز ادامه پیدا خواهد کرد.
حسام الدین نعیمی بافقی
وکیل پایه یک دادگستری و مشاور حقوقی