بعضی از پدر و مادرها در مقابل نامرتب بودن اتاق و شلخته بودن فرزندشان بسیار حساس اند و موقعی که با او صحبت می کنند. فرزندشان شدیداً از خود دفاع می کند حال ما والدین چه باید بکنیم؟
۱ – حد و مرز و قانون برای او تعیین کنید و در اجرای قانون جدی و قاطع باشید.
چون یک اتاق برای نوجوان دنیای خصوصی و شخصی اوست اگر واقعاً تحملش برای شما سخت است این حق و مسئولیت شماست که به فرزند خود علت مخالفت خود را با دلیل بیان کنید.
اما بیش از حد برای او قانون تعیین نکنید یعنی حاکمیت مطلق نباشید.
۲- پدر و مادر هیچ گاه نباید به نوجوان خود بگویند که ما پدر و مادر تو هستیم و باید از ما اطاعت کنی چون این نوع گفتارها نوعی تحکم و دستور است و رابطه فرزند و والدین را از بین می برد و یک نوع نزاع بین والدین و فرزند بوجود می آورد اما باید به او هشدار داد.
۳ – هیچ وقت به جای او اتاقش را مرتب نکنید خصوصاً زمانی که در منزل نیست چون باعث از بین رفتن امنیت نوجوان شما می شود و وقتی نوجوان در اتاق یا دنیای شخصی خود احساس امنیت نکند به دنبال یافتن هویت وارد دنیای خارج می شود. در ضمن مرتب کردن و جمع کردن وسایل اتاقش وظیفه شما نیست و مسئولیت خود اوست.
۴- قبل از وارد شدن به اتاقش حتماً در بزنید و منتظر پاسخ او باشید نوجوانان معمولاً دوست دارند تنها باشند، با کسی در ارتباط نباشند. آنها معمولاً موزیک گوش می کنند و در اتاقشان را می بندند.
وقتی که شما در نزنید نوجوان احساس می کند که مورد حمله و هجوم شما قرار گرفته و قرار بود که شما او را غافلگیر کنید به همین خاطر گارد بیشتری گرفته و بیشتر تلاش می کند با بی هم ریختگی های بیشتر از خودش در برابر حملات غافلگیرانه شما محافظت کند.
۵ – روی این موضوع (شلختگی های او) بیش از حد پا فشاری نکنید، حساس نباشید، عصبانی نشوید چرا که در نگاه نوجوان قدرت شما زیر سوال می رود.
۶ – با او بحث و مجادله نکنید. چرا که موضوع آنقدر اهمیت ندارد. گمان نکنید که چون نوجوان شما از شما سرپیچی می کند پس حتماً شما را دوست ندارد.
او تنها می خواهد مقاومت شما را امتحان کند.
پس کاری به کارش نداشته باشید.
و نکته آخر اینکه هیچ وقت او را تنبیه بدنی نکنید حتی برای هر موضوع مهمی که اتفاق افتاده است و یا حتی قانونی را زیر پا گذاشته است؛ زیرا تنبیه بدنی باعث می شود نوجوان احساس حقارت و آشفتگی کند و نه تنها ارتباط حال حاضر او با والدین از بین می رود بلکه در آینده نیز سست و ناپایدار خواهد شد.
در هر حال پدر و مادر باید آرام، صبور، با حوصله و با متانت باشند و در حالی که محبت و علاقه خود را نسبت به فرزند نوجوانشان ابراز می دارند در اختیار او باشند.
پدر و مادر باید بدانند که این تغییرات خلق و خوی و رفتاری کاملاً طبیعی است.
بنابراین پدر و مادر در حالی که به نوجوان خود استقلال و شخصیت می دهند نباید بدون چون و چرا تسلیم خواسته های او شوند بلکه باید رفتاری هوشمندانه و به آرامی با او برخورد کنند و قاطعیت در رفتارشان داشته باشند و او را از جهات مختلف راهنمایی کنند تا فرزند نوجوان آنها خود درک کند که والدینشان در جهت صلاح و حمایت او چنین رفتاری می کنند.
