کمرویی چیست

به گزارش هفته نامه افق کویر؛ کمرویی یک توجه غیر عادی و مضطربانه به خود، در یک موقعیت اجتماعی است که در نتیجه آن، فرد دچار نوعی تنش روانی عضلانی می‎گردد و بر شرایط عاطفی و شناختی اش تاثیر گذاشته، سبب بروز رفتارهای خام و نسنجیده و واکنش های نامناسب در این فرد می شود. به عبارت دیگر، کمرویی یعنی ترس از مواجه شدن با دیگران؛ زیرا کمرویی نوعی ترس یا اضطراب اجتماعی است که در آن، فرد از روبرو شدن با افراد ناآشنا و ارتباطات اجتماعی فرار می‎کند. بنابراین برای افراد کمرو وارد شدن به اماکن جدید و کسب و کار و تجارت تازه سخت می‎باشد. همچنین کمرویی مخفی شدن از انظار و احساس عجز و ناتوانی در عین توانمندی را سبب می شود.

عوارض ناشی از کمرویی
کمرویی نوعی محتاط بودن، در روابط بین فردی است به ویژه افراد کمرو از ابراز وجود می‎ترسند، درباره شیوه واکنش دیگران نسبت به خودشان بسیار حساسند و به سرعت دستپاچه می‎شوند و نشانه‎های جسمانی اضطراب مانند بالا رفتن ضربان قلب، سرخ شدن چهره و ناراحتی معده را تجربه می‎کنند. کمرویی یک مشکل فردی بی سروصداست که موجب اضطراب اجتماعی، هراس اجتماعی، عدم اعتماد به نفس، نداشتن مهارت‎های اجتماعی و عدم سازگاری با جمع می‎شود. بسیاری از کودکانی که در برقراری روابط اجتماعی مشکل دارند و یا توسط همسالان خود مورد پذیرش واقع نمی‎شوند؛ در معرض ابتلا به انواع نابهنجاریهای رفتاری و عاطفی قرار دارند به عنوان مثال بی‎دست و پا بودن این کودکان باعث می‎شود که از جانب همبازی‎هایش نادیده گرفته شده و یا طرد شوند.
فقدان مهارتهای ارتباطی برای نوجوانان و افراد بزرگسال نیاز با مجموعه ای از پیامدهای منفی همراه است که می‎تواندگستره‎ی وسیعی از رفتارهای اجتماعی افراد را در بربگیرد.
ازآنجا که در غالب موارد، رفتار انفعالی و آرام و سکوت مضطربانه کودک کمرو، به عنوان یک صفت پسندیده تلقی می‎شود، ممکن است در مدرسه، با تایید و تشویق معلمان، به شیوه‏ی مستقیم یا غیرمستقیم تقویت شود و این ممکن است دوام کمرویی و بروز عوارض ناشی از آن را بیشتر کند.

توصیه ای به والدین
در پایان به همه پدران و مادران، مخصوصا کسانی که معتقدند فرزند کمرویی در خانه دارند توصیه می شود؛ علیرغم اشتغالات فکری و شغلی که دارند، سعی کنند در شبانه روز ساعاتی را صرفا جهت گفتگوی صمیمی با کودکان و نوجوانان بپردازند. باید مواظب بود که برنامه های متنوع تلویزیونی، و گذراندن اوقات فراغت در خانه بصورت کاملا انفعالی و ایستا، زمینه ساز کمروییها در کودکان و نوجوانان نگردد و سبب محرومیت کودک و نوجوان از نگاه محبت آمیز و هم صحبتی والدین خود نشود.
ترغیب کودکان و نوجوانان کمرو جهت مشارکت در فعالیتهای مختلف دسته جمعی و بازیهای گروهی می‎تواند تاثیر خیلی زیادی در کم شدن اضطراب و افزایش مهارت اجتماعیشان داشته باشند.