ورزش علاوه بر اینکه باعث گذران مفید اوقات فراغت می‌شود، برای کودکان، عامل تاثیرگذاری است که منجر به افزایش اعتماد به نفس می‌شود. کلاس‌های ورزشی می‌تواند محیط بسیار مناسبی برای ایجاد و حفظ سلامت روان کودکان باشد؛ البته این بستگی زیادی به این دارد که یک مربی آگاه و توانمند در کلاس حضور داشته باشد. بچه‌ها در ورزش مفهوم پیروزی و شکست را عمیقاً درک می‌کنند و یاد می‌گیرند که پس از هر شکست چگونه بر حس غرور یا ناراحتی‌شان غلبه کنند. همکاری و اتحاد در ورزش‌های تیمی نیز ازجمله مواردی است که بچه‌ها در کلاس‌های ورزشی یاد می‌گیرند؛ همچنین احترام به قوانین غیر‌قابل تغییر به کودکان آموزش داده شده و زمینه نهادینه شدن اصل احترام به قانون در کودکان فراهم می‌شود.
برخی از والدین برای انتخاب رشته ورزشی، انرژی درونی کودکانشان را ملاک قرار می‌دهند؛ به‌طور مثال آنها فکر می‌کنند بچه‌ای که به زعم والدین بیش‌فعال است باید در کلاس‌های رزمی ثبت‌نام شود. آیا نسبتی بین رشته ورزشی و انرژی و تحرک بچه‌ها وجود دارد؟
سؤال خوبی است. من نمی‌خواهم بگویم که فلان رشته ورزشی خوب است یا بد اما اینطور نیست که اگر بچه‌ای پرتحرک است حتماً باید به سمت رشته رزمی کشانده شود. با هر ورزشی می‌توان انرژی درونی کودک را تخلیه کرد. آن ورزش می‌تواند شنا یا هر ورزش گروهی‌ای مثل ورزش‌های توپی باشد. درجمع‌بودن می‌تواند کودک را به آرامش برساند. در اینجا نه ورزشی نفی و نه پیشنهاد می‌شود. اینطور نیست که اگر کودکی به کلاس رزمی برود تخلیه انرژی بیشتری خواهد داشت. در همه رشته‌های ورزشی تحرک فیزیکی در قالب قوانین هدفمند و تحت نظارت یک مربی اجرا می‌شود؛ هر چند من معتقدم بازی‌های بومی و محلی نیز می‌توانند باعث تخلیه انرژی شوند کما اینکه بسیاری از ما در کودکی با بازی‌های کودکانه انرژی‌هایمان تخلیه می‌شد.
چه ورزش‌هایی برای کودکان در مقاطع مختلف سنی مناسب است؟
از آنجا که ژیمناستیک جزو ورزش‌های مادر به حساب می‌آید، ابتدا بهتر است که کودکان با این ورزش و سپس با شنا آشنا شوند. پس از این رشته‌ها بهتر است که یک یا چند رشته توپی را امتحان کرده و با افزایش سن یک یا چند رشته راکتی را تجربه کنند. پدر و مادری که چنین فرصتی را در اختیار کودکشان قرار می‌دهند، در آینده اولاً امکان انتخاب صحیح و آگاهانه رشته ورزشی را برای او فراهم می‌کنند و ثانیاً این کودک امکان رشد حرکتی چند‌جانبه پیدا خواهد کرد؛ به‌طور مثال اگر فوتبال را انتخاب کند، امکان هماهنگی مغز با پایین‌تنه به‌وجود می‌آید، اگر بسکتبال را انتخاب کند هماهنگی مغز با بالاتنه ایجاد می‌شود و همچنین اگر بدمینتون را انتخاب کند هماهنگی ظریف چشم و دست در مغز کودک رشد می‌کند. آزمودن رشته‌های مختلف ورزشی رشد همه‌جانبه را ایجاد می‌کند.
رشد حرکتی چه مزایایی برای کودکان دارد و در هر مقطع سنی کودک باید توانایی انجام چه نوع حرکاتی را داشته باشد؟
در مورد کودکان پیش‌دبستان تا ۱۰ سال، رشد مهارت‌های پایه حرکتی حتماً باید ارتقا پیدا کند. این مهارت‌ها شامل دویدن، راه‌رفتن، لی‌لی‌کردن، پرتاب‌کردن و دریافت‌کردن می‌شود. والدین این مهارت‌ها را بعضاً در بازی‌های دوران کودکی‌شان یا بازی‌های محلی کسب کرده‌اند ولی من به‌عینه می‌بینم که بسیاری از کودکان مهارت پرتاب‌کردن را ندارند یا دویدنشان همراه با اشکال است. ورزش می‌تواند به این مهارت‌های پایه کمک کند. کودک پس از ارتقای این مهارت‌ها، در سنین بالاتر به سمت هر ورزشی که برود سریع‌تر رشد می‌یابد و پیشرفت می‌کند. پیشنهاد می‌شود که از سن ۱۰ سال به بالا کودک یک تا ۳رشته ورزشی را امتحان کند. از حدود ۱۳ سالگی بچه‌ها می‌توانند یک رشته ورزشی را به‌صورت تخصصی ادامه دهند. تا زیر ۱۰ سال هدف از ورزش، بازی‌کردن و بزرگ‌ترین فاکتور لذت‌بردن است.
منظورتان این است که شروع ورزش حرفه‌ای و قهرمانی از ۱۳سالگی است؟
خیلی از والدین از پیشرفت کودک زیر ۱۰ سالشان در یک رشته ورزشی ناراضی هستند، درصورتی که نمی‌دانند هدف اصلی در این سن فقط رشد مهارت‌های حرکتی است نه پیشرفت در یک رشته ورزشی. پس از ۱۰ سال می‌توان کودک را در بازی‌های رقابتی شرکت داد ولی باید توجه داشت که در این سنین نباید مسابقه جدی تلقی شود. از ۱۳سالگی به بعد می‌توان کودکان را برای مسابقات بزرگ‌تر و جدی‌تر آماده کرد.
صدای افق
دستگاه خود پرداز بانک ملی که در خیابان