بررسی تحریفات در روز واقعه ی عاشورا

تحریف یعنی منحرف کردن چیزی از مسیر و وضع اصلی خود که داشته، یا باید داشته باشد. اگر کسی جمله،شعر یا عبارتی را به گونه ای تغییر دهد که آن مقصودی را که باید بفهماند نفهماند و منظور دیگری را برساند می گویند وی آن را تحریف کرده است.
تحریف بر دو نوع است؛ لفظی و معنوی و از نظرموضوع عامل،یعنی محرف نیز بر دو گونه است؛ یا از طرف دوستان است یا از سوی دشمنان به عبارت دیگر، منشأ آن یا جهالت دوستان است یا عداوت دشمنان.
تعریف معنوی یعنی منحرف کردن روح و معنی یک جمله یا حادثه چون بحث در اطراف حادثه است باعث می شود که علل و انگیزه ها و نیز اهداف آن چیز دیگری غیر از آن بوده و هست معرفی شود آنچه قضیه ی با عظمت عاشورا را نمی توان با خرافات آمیخت،تحریف کرد و از آن انتظار و تأثیر کامل داشت.امروزه ذکر مصائب یکی از وسایل معتبره ی معاش شده و بعد عبادی آن کمتر لحاظ می شود و رفته رفته کار به جایی رسیده که در مجامع و مراسم، دروغهای آشکار هم ذکر می شود و برخی از ذاکرین باکی از اختراع وقایع گریه آور ندارند.بسا باشد که اختراع سخنی کنند و خود را مشمول حدیث “من ابکی فله الجنه” نمایند و به مرور زمان همان حرف دروغ شیوع و گسترش می یابد در حادثه ی کربلا هم تحریف های لفظی صورت گرفته و هم معنوی گاهی اوقات تحریف هایی می شود که لااقل با اصل مطلب هماهنگی دارد ولی بیشتر مواقع کوچکترین هماهنگی که ندارد هیچ! قضیه را مسخ و واژگون هم می کند و به صورت ضد خودش در می آورد و حتی آن را بی خاصیت و بی اثر هم می نماید و در این حالت هم گویندگان و علمای امت و هم مردم تقصیر داشته و دارند.
گویند که یکی از فضلای با دیانت و اهل منبر، در حضور مرحوم حاج ملا محمد ابراهیم کلباسی در انتهای روایتی که خواند گفت: حضرت سیدالشهدا(ع) فرمود یا زینب!یا زینب! حاج ملا ابراهیم در حضور مردم با صدای بلند گفت: خدا دهانت را بشکند، امام دو دفعه نفرمود یا زینب، بلکه یک بار فرمود حال، سلسله ی جلیلیه ی اهل منبر، احوالات خود را در این باب ملاحظه کنند از فساد و دروغ آگاه شده و باید مطالب جعلی و نامعتبر را ترک کرده و فقط مطالبی را بگویند که راوی آن قابل اعتماد باشد.
امام باقر(ع) فرموداند: حدیث را نقل نکنید مگر از اشخاص قابل اعتماد وگرنه دروغگو خواهید بود و دروغ ذلت است یعنی باعث زبونی و خواری می شود.افرادی هم هستند “ریاء” در عزای حضرت سیدالشهداء را جایز می شمارند و شرط اخلاص را برداشته و این را از فضائل می دانند.سبحان ا…!امام حسین(ع) آن همه مصیبت را به جهت احکام توحیدی اسلام و ذات مقدس باریتعالی و اعتلای کلمه ی حق و اتقان مبانی دین مبین و حفظ آن از بدعت های ملحدین،تحمل کرد.آیا هیچ انسان عاقلی احتمال می دهد که آن حضرت برای جواز دادن به گناهانی چون ریا و شرک اصغر به شهادت رسیده باشد؟!!!
تحریف، قلب و بدعت، آفت بزرگ دین است چهره و سیمای اسلام را تغییر می دهد خاصیت اصلی آن را از بین می برد به جای هدایت ضلالت می آورد و به جای تشویق به عمل صالح،مشوق معصیت و گناه می شود تحریف، از پشت، خنجر زدن است یهودیان که قهرمان تحریف در تاریخ جهان اند، همیشه ضربت های خود را غیر مستقیم وارد کرده اند.تحریف سبب می شود که سیمای شخص به کلی عوض شود (مثلاً علی (ع) به صورت یک پهلوان مهیب بد قیافه ی سبیل از بنا گوش در رفته،تجسم پیدا کند و به صورتی در آید که هرگز نتوان باور کرد که این همان مرد محراب، خطابه، زهد و تقوا و خوف از خداست!
تحریف است که امام سجاد را در میان ما به نام امام بیمار مشهور کرده است تنها در بین فارسی زبانان این لقب به آن حضرت داده شده و کار به جایی رسیده که وقتی می خواهند بگویند فلانی خود را به ضعف و زبونی زده، می گویند؛خود را زین العابدین بیمار کرده است،در صورتی که این شهرت فقط بدان جهت است که امام در روز های جنگ مریض بوده اند نه اینکه در همه ی عمر، تب لازم، داشته و عصابه دست و کمرخم راه می رفته اند.من نمی دانم کدام جانی یا جانی ها، جنایت را به شکل دیگری بر حسین ابن علی(ع) وارد کرده اند و آن اینکه هدف آن حضرت را مورد تحریف قرار دادند و همان چرندی را که مسیحی ها در مورد عیسی گفتند، درباره حسین نیز گفتند که وی کشته شد تا گناه امت را به دوش بگیرد. حسین(ع) کشته شد تا ما گناه بکنیم و خیالمان راحت باشد لذا بعد از این انحراف چاره ای نبود جز اینکه ما فقط صفحه ی سیاه و تاریک حادثه ی کربلا را بخوانیم و فقط رثاء و مرثیه را ببینیم.
ادامه دارد…..
گردآوری:علی اصغر کلانتری
برگرفته از کتاب؛ فضائل و سیره ی امام حسین در کلام بزرگان
تألیف:عباس عزیزی