سال نو مبارک

سال ۱۳۹۲ با همه فرازها و فرودهایش به پایان رسید و یک بار دیگر به همه ما، آدمها نشان داد که سال و ماه در حال گذشت است و چه بخواهیم و چه نخواهیم عمرمان در حال گذر است؛ اما برای ما ایرانیان که آیین نوروز، یک «شیوه‌نامه» شده؛ نوروز را جشن تازگی‌‌ها می‌گیریم. از این جهت که با آمدنش همه چیز تر و تازه می‌شود. لبخند بر روی صورت همه جاری می‌شود و در انسان خود به خود، نیرویی تازه می‌روید.
نوروز با همه وجودش مایه برکت است؛ چرا که فرصتی دوباره پیدا می‌کنیم و می‌اندیشیم به زمان از دست رفته که آیا در گذر سال پیش، چه اندازه توانستیم به خواسته‌ها و آرزوهایمان برسیم. این دوراندیشی و اندیشه خودش باعث خیر و آبادانی می‌شود؛ چرا که «ساعتی کوتاه اندیشیدن بهتر است از عبادت طولانی مدت». زمانی که انسان از اندیشه و آگاهی که خداوند در وجود او به وام داده، به بهترین روی، میوه‌چین شد و خوشه برداشت کرد؛ خود این امر موجب می‌شود تا انسان از کارهای زشت و ناپسندی که گاهی به وسوسه اهریمن نفس انجام داده، دست بردارد و یا کمترین کار این است که در سال نو وسوسه‌های اهریمنی و شیطانی را از خود دور کند و یا اینکه به ندای زیاده‌خواه آن پاسخی ندهد. از این نگاه است که می‌توان گفت عید زیباست! و چه بهتر که این نگاه در وجود انسان همیشگی باشد.
نوروز امسال همراه شده با روزهای فاطمیه(س)، دخت نیکو و پارسای پیامبر برگزیده، حضرت محمد(ص). مردمان در گذر این سالها به خوبی می‌دانند که حرمت این روزها را چگونه پاس بدارند.
شهادت «ام‌ابیها» برای مسلمانان، به ویژه شیعه آن قدر سنگین است که در غم آن باید رخت عزا بر تن نمایند؛ اما بالاتر از این، درس آزادگی و بزرگ زیستن و ندای حق طلبی است که در راه و روش آن بانوی یگانه موج می‌زند. نوروز هم پاسخی به ندایی درون است تا پیروانش راه و روش آزادگان و بزرگ منشان و پاکدامنان تاریخ سراسر افتخار را در پیش بگیرند و در عین حال مظلومیتش هم در یادها باقی باشد!
محمدحسین تشکری
پی‌نوشت: (۱) غررالحکم- ح ۶۵۳۷