اگر چیزکی نباشد مردم نگویند چیزها

” ممل” به “آقاتقی” گفت: اندار احوالات آبادی در “معدن آباد “رازهای مگویی وجود دارد! “آقاتقی” دست از بیل کشید و گفت: راز مگو؟ این راز چیست؟ روسای “سنگ معدن آباد” در این چندسالی که حداقل من می شناسم و اهل آبادی، آوازه آنان را دارند، همه چیز را شفاف و واضح” و مبرهن گفته اند؛ پس سِر مگو و راز پنهانی چیست؟
” ممل” گفت: منم به درستی نمی دانم! آن گونه که گروه جدید “سنگ معدن آباد” در هر نشست و برخاستی با هر قوم و گروهی؛ نقل مجلسشان همین است که “سنگ معدن آباد” “سر به زمین گذاشته و پا در هوا مانده” است!
“آقاتقی” گفت: حالا متوجه شدم! معمولا رییسی که می رود و رییس جدید می آید از این حرف ها زیاد می زنند، به دل نگیر آقاممل!
” ممل” ادامه داد: نه! “آقاتقی”! داستان از این قرار است که گروه جدید “سنگ معدن آباد” ، خط کش و متر در دست هر روز خدا! رقم بدهی، گروه قبلی “سنگ معدن آباد” را برمی شمارند.
اول ده هزار و بعد ۱۵ و بعد ۲۰ و بعد ۳۰ و بعد تر از آن ۳۵، ۴۰ و اکنون روی خط ۵۰ و ۶۰ هستند! خدا داند تا چند روز دیگر چه عددی را بگویند.
“آقاتقی” که خوب متوجه این حرف های ” ممل ” شد، دستی برروی دست زد و گفت: مرحبا! ” ممل” که حواست به همه چیز است! ” ممل” حتما میدانی که “سخن ناصواب که موجب در آمدن استخوان در گلو نمی شود!” می گویند و می گویند تا “فرد نه به کرده بلکه به گفته تخریب شود؛” البته از جانب حق نگذریم! اگر آنان هم “ریگی در کفش شان نبود” یکی می آمد و می گفت: ایها الناس! این هایی که می شنوید درست نیست و صحیح آن فلان است و بهمان ! پس “اگر چیزکی نباشد مردم نگویند چیزها!”