رمز بقا یک ملت در کار و کوشش است. وَأَن لَيسَ لِلإِنسانِ إِلّا ما سَعى؛ و اینکه برای انسان بهره‌ای جز سعی و کوشش او نیست،( سوره مبارکه النجم، آیه ۳۹)
انسان ناگزیر به تلاش هست تا بتواند ادامه حیات داده و برای خود و دیگران زندگی درخوری را فراهم کند. زندگی انسان در سایه همین تلاش ها است که شکلی تازه به خود می گیرد. دولت ها و نهادها وظیفه دارند تا به مسایل کار و کارگری بیش از پیش رسیدگی کنند؛ چرا که حیات و ممات یک فرهنگ به نقش ارزنده کارگران بستگی دارد.
در کشور ما، هر ساله وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، متولی برگزاری هفته کار و کارگر است. امسال نیز مدیران کل در استان ها کار نظارت و برگزاری این مراسمات را بر عهده دارند. شعار هفته کارگر در سال ۱۴۰۴ «ایران هنگام کار است.» و روز شمار این هفته بدین شکل است: «روز وفاق ملی»، «سه‌جانبه‌گرایی برای تولید و بهره‌وری»، «ایمنی و سلامت و بهداشت کار»، «زنان پیشرو، خانواده توانمند»، «فرهنگ کار، مهارت‌آموزی برای اشتغال پایدار» و در نهایت «نیروی مولد در مسیر سرمایه‌گذاری ملی»
هر کدام از تحقق این شعارها خود طلیعه ایی است برای پیشرفت جامعه کارگری! اگر این شعارها در بیان و ظاهر نباشد و دولت ها هر کدام برای پیاده سازی این سیاست ها برنامه ریزی و توان مضاعفی به کار می بردند، بسیاری از مشکلات کارگری که اکنون جامعه ما مبتلا به آن است، نباید وجود می داشت!
نابسامانی در پرداخت حقوق در میان برخی از مراکز کارگری به گونه ایی است که نمی توان آن را در یک کفه ترازو گذاشت! برخی از نهادها و شرکت ها پرداخت حقوق شان از سایر نهادها و شرکت ها بیشتر است؛ به گونه ایی که نیل به این حقوق برای برخی از افراد یک آرزو شده است. از سوی دیگر ضعیف بودن برخی از تشکل های کارگری موجب شده تا کارگران به آن حقوق حقه خود دست نیابند.
نداشتن بیمه مناسب اصلی ترین دغدغه کارگران است؛ بسیاری از افراد از سوی کارفرمایان بیمه نمی شوند که مبادا این بیمه شدن برای کارگر حقی را ایجاد کند یا در محل کار آن گونه که باید کارگر از امنیت شغلی لازم برخوردار نیست و امکان دارد با پایان یافتن قراردادش، معاش او و خانواده اش در خطر افتد.
رفاهیات کارگران که مهم ترین دغدغه کارفرمایان باید باشد امروزه به عنوان یک موضوعی مازاد در بسیاری از مراکز به آن نگاه می شود. صاحبان بنگاه تمایلی به رفاه کارگران و حقوق بگیران خود ندارند؛ این است که می بینیم یک شرکتی که بالغ بر میلیاردهاتومان درآمد دارد محل خواب نیروهایش در بیغوله های اطراف شهر و یا کمپ های کارگری است که فقط همان امکانات اولیه را در خود جای داده است. شوراهای کارگری تشکیل می شود، جلسات فراوان به ریاست مسئولین گذاشته می شود اما کجاست اجرای مصوباتش! آن قدر فضا غبارآلود می شود که برخی از مقرارت تحت الشعاع بنگاههای بزرگ می شود. بیمارستان که مهم ترین رکن برای کارگر هست به همان درمانگاه بسنده شده و امکانات تفریحی به همان چای خوردن در محل ختم می شود.
از اینها بگذریم مهم ترین درآمدی که این کارگران دارند کسر مالیات از آنان است. اگر دقت کرده باشید صاحبان کسب و کاری که درآمدهای درشتی دارند حداقل مالیات را می پردازند و آن هم با اقساط طولانی مدت! اما برای کارگران در سیاهه حقوق و دستمزدشان و در همان ماه کسر می شود.
در بافق که شهری کارگری است بسیاری از مسایل بالا به چشم می خورد؛ اما هنوز به عنوان مطالبه از سوی جامعه کارگری مطرح نشده و متاسفانه ادارات دست اندرکار هم توانی در خود برای حل این مسایل نمی بینند!
امید آن که شاهد توجه بیشتر به این قشر زحمتکش که یکی از شاخص های پیشرفت و توسعه هر جامعه ایی است بوده تا کشور به سوی اجرای بهتر سیاست های توسعه ای، بهتر پیش برود.