سوره «يس» مشتمل بر پايه ها و اركان عقيدتى و نيز اصول برنامه هاى پيامبران است؛ به ويژه آخرين آيه آن كه شامل معارف بلندى است («فَسُبْحانَ الَّذِي بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ») [۱] از اين رو آن را در روايات «قلب قرآن» ناميده اند.
در اين سوره، انسان با صحنه هاى مختلفى از آفرينش و قيامت، زندگى و مرگ، انذار و بشارت روبه رو مى شود كه مجموعه اى بيداركننده و نسخه اى شفابخش را تشكيل مى دهد.
سوره «الرحمن» نيز به دليل زيبايى فوق العاده آياتش، «عروس قرآن» ناميده شده است؛ بطوري كه تكرار آيه (« فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ») آن هم در مقطع هاى كوتاه، آهنگ جالب و زيبايى به سوره داده، و چون با محتواى زيبايش آميخته مى شود و جاذبه خيره كننده اى پيدا مى كند، لذا جاى تعجب نيست كه در حديثى از پيغمبر گرامى اسلام (ص) نقل شده است كه فرمود: «لكل شىء عروس و عروس القران سورة الرحمن جل ذكره»: «براى هر چيزى عروسى است، و عروس قرآن سوره الرحمن است»[۲].
قابل توجه اينكه واژه «عروس» گرچه در زبان فارسى به خصوص زن اطلاق مى شود، ولى در فرهنگ عرب به مرد و زن هر دو، ما دام كه در مراسم عروسى هستند اطلاق مى گردد[۲]. و از آنجا كه مرد و زن در چنين مراسمى در بهترين و زيباترين حالات و كاملترين احترامات قرار دارند اين واژه به موجودات بسيار زيبا و گرامى اطلاق مى شود.
پي نوشت:
[۱] سوره يس، آيه ۸۳٫ [۲] در المنثور، ج۶، ص۱۴۰؛ به نقل از تفسير نمونه، ج۲۳، ص۹۲٫ [۳] لسان العرب، مجمع البحرين، صحاح اللغة؛ به نقل از همان.صالح قنادي، قرآن شناسى، ص ۱۷۴٫ تفسير نمونه، ج۲۳، ص۹۲٫