تاب آوری را می توان به عنوان مفهومی برای ارزیابی توانایی فرد در مقابله با عوامل استرس زا و عواملی که سلامت روانی را به خطر میاندازد، دانست. البته تاب آوری فقط پایداری در برابر آسیب ها یا شرایط تهدید آمیز نیست؛ به این معنی که فرد حالت انفعالی در رویارویی با شرایط خطرناک ندارد، بلکه فرد شرکت فعال و سازنده در محیط دارد. به عبارت دیگر تاب‌آوری، عبور از سختیها و عمل کردن به شیوه‌ای است که منجر به سعادت می‌شود.
ویژگی افراد تابآور چیست؟
افراد تاب آور، قادرند که راهحل های مناسبی انتخاب کنند تا به نتایج مناسب برسند. آنها قادرند با درک همه جانبه از مشکل و دیدن موضوع از زوایای مختلف، راه حل های خلاقانه ای کشف کنند و با تحلیل عمیق از پیامد های هر راه حل، بهترین آن را انتخاب کنند. آنها قادرند بین مسائل حل شدنی و حل نشدنی تفاوت قائل شوند. برای حل شدنیها راه حل پیدا کنند و حل ناشدنی هارا با نگاه واقع بینانه بپذیرند و زندگی را ادامه دهند. چارهساز و انعطاف پذیر بوده، مطابق تغییرات محیطی خود را سازگار مینمایند و بعد از برطرف شدن عوامل فشارزا به سرعت به حالت بهبود باز می گردند از این رو، داشتن این خصوصیات در افراد تاب آور سبب می شود که از سطح سلامت روحی و روانی بهتری نسبت به دیگر افراد فاقد این ویژگی ها برخوردار باشند و به تبع آن کیفیت زندگی بهتری داشته باشند. علاوه بر این، افراد تابآور، ادراکی صحیح از موقعیت دارند، به احساسات خود و دیگران آگاه هستند و به آینده امید دارند. این ویژگیها باعث میشوند که فرد منبعی ارزشمند برای مقابله با موقعیتهای دشوار و چالشزا در اختیار داشته باشد. همچنین افراد تابآور قادر به اداره کردن و ساختن محیط برای غلبه بر فشارهای زندگی و برآورده کردن ضروریات آن هستند. آنها قادر به سازگاری سریع و شناخت وضعیت، فهم روشن آنچه اتفاق می افتد، برقراری ارتباط آزادانه، عمل انعطافپذیر و خود را در مسیر مثبت دیدن، هستند. در مقایسه با افراد آسیبپذیر، آنها قادرند ناامیدی ها و موانع را تحمل و خشم خود را کنترل کنند و وقتی نیاز دارند، کمک بخواهند.
از سوی دیگر، افرادی که دارای سطح تاب آوری پایین هستند، به مقدار ناچیزی خود را با موقعیتهای جدید وفق می دهند، این عوامل به کندی از موقعیت های فشارزا به حالت عادی و طبیعی بهبود می یابند که این عوامل خود، سبب تنش و نا آرامی در این افراد می شود و بر کیفیت زندگی آنها اثر منفی می گذارد.