در قسمت هاي نهائي اين سوره، نفس آرام و مطمئنّه مورد خطاب قرار گرفته است، خداوند او را به سوي خود مي خواند و داخل بندگان خاص خود مي كند و سپس او را به بهشت جاودانگي دعوت مي كند.[۳]مسلّماً مصداق روشن «نفس مطمئنّه» وجود مبارك امام حسين (ع) است و شايد به همين دليل است كه اين سوره را سوره امام حسين (ع) ناميده اند.[۴]

پي نوشت:
[۱]. مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه، ج ۲۶، ص ۴۳۹، دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ اول، ۱۳۷۴ ش.‏

[۲]. ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ص ۱۲۳، دارالشريف الرضي للنشر، قم، چاپ دوم، ۱۴۰۶ق.

[۳]. «يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ، ارْجِعي‏ إِلى‏ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً، فَادْخُلي‏ في‏ عِبادي، وَ ادْخُلي‏ جَنَّتي‏»، الفجر،۲۷ – ۳۰٫

[۴]. تفسير نمونه، ج ۳۶، ص ۴۳۹٫