لكنت زبان تحت تأثير عوامل روحي و رواني متفاوت همچون ترس، اضطراب، استرس و عوامل بيشمار ديگر كه باعث از بين رفتن كنترل فرد بر واكنشهاي فردي خود ميشود، بروز مي كند. در بررسيهايي كه درباره ي افراد مبتلا به لكنت زبان انجام شده است، سنين آغاز آن را بين ۲ تا ۷ سالگي و بيشتر فراواني آن را حدود ۵ سالگي بيان كردهاند. لكنت زبان در ميان پسران به مراتب بيشتر از دختران است.
دلایل لکنت زبان کدامند؟
عوامل روحي- رواني: فشارهاي عاطفي محيطي از دلايل اصلي بروز لكنت زبان در كودكان است. ترس به عنوان يكي از فشارهاي عاطفي كه از جانب محيط بر فرد وارد ميشود و باعث ايجاد اختلال در گفتار مي شود، يكي از اصلي ترين دلايل بروز لكنت است؛ زيرا ترس يكي از سببهاي اصلي در ايجاد تنش عضلاني در فرد است. در بعضي موارد، تجارب ناخوشايند افراد سبب ايجاد ترس و حالت هاي ناخوشايند در افراد مي گردد و تأثير عمده و كلي اين تجارب بر شيوه ي صحبت كردن و بيان صحيح كلمات در افراد بروز مي كند.
عدم فعاليت صحيح اندام هاي گويايي: عدم فعاليت صحيح اندامهاي گويايي همچون لبها، زبان و … مي تواند سبب بروز اين اختلال در افراد شود.
عوامل وراثتي : به نظر مي رسد كه لكنت زبان در بعضي از خانوادهها بيشتر متداول است لذا بعضی معتقدند که وراثت نيز يكي از علل بروز لكنت زبان در فرد است.
شرايط خانوادگي فرد دارای لکنت: وضعيت شخصيتي والدين كودكان دارای لکنت نيز تأثير زيادي در پيدايش و تشديد پديده‌ي لكنت زبان در آنها دارد. در اين مورد، مادران در طراز نخست قرار دارند و آنان مادراني مضطرب، واجد بازخوردهاي متناقض يا نامنعطف و فاقد گرمي عاطفي، ناايمن و ناراضي هستند.
راه های درمان لکنت زبان
كاهش اضطراب و فشارهاي عاطفي و رواني اضطراب از طریق شناخت منبع اضطراب و فشار رواني كودك و تلاش در جهت رفع آن. در اكثر موارد، زماني كه اضطراب و فشار رواني كاهش مييابد يا از بين ميرود، بسياري از افراد كه لكنت دارند، به طور خارق العاده اي رواني كلامي خود را باز مييابند.
-در طول روز، زمان مناسبي را به گفت وگوی دوطرفه با كودك دارای لکنت اختصاص دهيد.در واقع، گفت وگوهاي طولاني، فرصتهاي بسيار مناسبي را در اختيار كودكان قرار ميدهند تا آنها بتوانند با تمرين و ممارست بسيار و ورزيده كردن اندامهاي گويايي خود، به رفع مشكل خود بپردازند.
-با كودكان خود آرام و شمرده صحبت كنيد نوع گفتار والدين همان الگوي كودكان در صحبت كردن است.
-هنگامي كه كودك دارای لکنت در حال صحبت با شماست، هرگز سخن او را قطع نكنيد يا كلماتي را كه وي قادر به اداي درست آنها نيست، هرگز تصحيح نكنيد. تصحيح اشتباهات كودكان باعث ايجاد احساس شرمندگي و خجالت در كودكان مي شود كه خود احتمال تشديد لكنت را در آنان افزايش ميدهد.
-به كودكان بياموزيد كه لكنت آنها مسئله اي شرم آور نبوده و به مخفي كردن آن نيازي نيست. اما به كودكان بگوييد كه آنها مستحق حرف زدن سالم و آرام همانند افراد ديگر هستند؛ از اين رو، بايد آن را رفع كنند.
-فرد دارای لکنت باید بصورت منطقی قانع گردد که توانايي صحبت كردن كامل و بدون عيب از طريق شمرده ادا كردن جملات را دارد (البته این روش برای کودکان با سنین خیلی پایین مورد استفاده نمی‌باشد و در کودکان با سنین بالاتر نیز توسط روانشناس انجام گردد).
