«ممل»به «اقاتقی» گفت: شنیده اید که دزدان نابکار به آغل گوسفندان «حسینعلی»زدند و در وقت کافی،« نرینه» او را سر بریدند و همانجا شقه کرده و به دل صبر با خود برده اند و صد البته جانب انصاف رعایت کرده و پوست و کله و پاچه را آنجا گذاشته اند که لااقل حسینعلی دل مرده و غمین نشود و نباشد!
اقاتقی گفت: این چه حرفی است که می زنی ممل! به جای همدردی بر مالباخته تیر و طعنه می زنی؟خداوند مسخره کنندگان را دوست ندارد!
ممل گفت: خاکم به دهان! قصد استهزا و ریشختد نداشتم! عرض کردم که لااقل در جریان باشید.
اقاتقی گفت: هیهات!!! از این روزگار که گوشت گوسفند به هر کیلو ۲۴۰ کرور شده است و لابد از این هم بیشتر خواهد شد؛ لاجرم از این نوع سرقت ها بیشتر که کمتر هم نخواهد شد.
ممل گفت: پس چه باید کرد؟ اقاتقی گفت: شحنه و داروغه باید به هوش باشند و مردمان دیوار آغل خود را بالاتر ببرند و هر آمد و شد غربیه ایی را به دقت رصد کنند باشد که شمار این سرقت‌ها کاهش یابد.
