پر کردن اوقات فراغت؛ به ویژه برای دانش آموزان، مسأله مهمی است که هم والدین و هم مسئولین آموزشی لازم است تا به آن توجه ویژه ای داشته باشند. این زمان ها باید به گونه ای برنامه ریزی شوند تا در عین مفرح بودن، هدفمند بوده و در راستای رشد و تعالی دانش آموزان در حوزه های اجتماعی، فرهنگی و یا آموزشی استفاده شوند. این مسایل می تواند تأثیرات مهمی بر فعالیت های جسمی، روان شناختی، عاطفی و نیز رویکردهای اقتصادی و محیطی آنها داشته باشد. از سوی دیگر، فضای خشک آموزشگاه و نیز روابط بین معلم و دانش آموزان از این راه بهبود خواهند یافت.
فصل امتحانات دانش آموزان تمام شد و تعطیلات تابستانی زودتر از معمول خود از اواخر اردبیهشت ماه آغاز گردید و نگرانی های والدین وارد مرحله جدیدی شده است.
کودکانی که تا پیش از شیوع بیماری کرونا حق استفاده از تلفن همراه را نداشند، امروزه سر در گوشی کرده یا به بازی های این دستگاه مشغول و یا سرگرم تماشای فیلم های برخط هستند! علمای تربیتی عقیده دارند تا والدین باید مراقب استفاده فرزندانشان از این دستگاه باشند در عین حال والدین هم پاسخ می دهند تا چه میزان می توانیم مواظبت کنیم و ما توان گریه و زاری و بی تابی آنها را نداریم! اگر گوشی را از آنها بگیریم دائماً بهانه گیری کرده و خانه را به عزاخانه تبدیل می کنند؛ چرا که آنان به این وسیله عادت کرده اند.
حال این پرسش مطرح می شود برای مقابله با این عادت نابهنجار چه روشی باید در پیش گرفت؟
در پاسخ باید گفت؛ مهم ترین راهکار همان پر کردن وقت دانش آموز با کلاس های اوقات فراغت است؛ به گونه ای که کمتر دانش آموز وقت آن را داشته باشد تا به گوشی خود سری بزند و یا به بازیهای کاذب مشغول بشود.
امروزه سازمان و ارگان‌های مختلف به علت کمبود اعتبار و بودجه برنامه خاصی برای اوقات فراغت ندارند و در صورت داشتن اعتبار و بودجه، بیشتر سعی دارند تا کلاس های آموزشی برگزار کنند؛ چیزی که دانش آموزان از آن فراری هستند؛ چرا که آنان در طول هشت یا نه ماه تحصیلی آن مقدار با کتاب و درس کشمکش دارند که کمتر رغبت دوباره دارند تا سر کلاس های آموزشی حاضر شوند! در نتیجه مهم ترین مسئله برگزاری کلاس هایی است که دانش آموز علاقه و رغبت به آن داشته باشند. مانند:
«گردش های تفریحی، ورزش و تفریحات سالم، دوره‌های آموزشی ( زبان، رایانه و برنامه نویسی) کلاس های هنری( سینما و تئاتر رفتن، کتابخوانی، بازیگری، شرکت در نمایشگاه ها، فرهنگسراها و جشنواره ها، رفتن به موزه ها)، کانون های فرهنگی،کمک کردن به دیگران( خیریه ها و مراکز نیکوکاری)»(۱)
به نظر می رسد تشکیل این دوره های آموزشی با رویکرد تفریحی می تواند به نیازهای دانش اموزان پاسخ بدهد در عین حال نباید فراموش کنیم هر مقدار این دوره ها از لحاظ شهریه کمتر باشد میزان حضور دانش آموزان بیشتر خواهد بود، زیرا آن قدر برخی از کلاس ها هزینه بر است که والدین از پس پرداخت این شهریه ها بر نخواهند آمد.
امید آن که سازمان ها و ادارات مرتبط کلاس های اوقات فراغت را به چشم سرمایه گذاری کودکان و دانش آموزان به عنوان آینده سازان این مرز پر گوهر ببینند و در تلاش برای جذب درآمد نباشند.
منبع:
(۱) https://www.iribnews.ir
محمد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌حسین تشکری بافقی
صاحب‌امتیاز و مد‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌یرمسئول